Ο πολιτικός λόγος, το τοξικό σύννεφο και το φίδι.

Από τα μαγκάλια και τις λιποθυμίες των πεινασμένων  παιδιών το 2010,  στα τυλιγμένα με ελληνικές σημαίες φέρετρα από το Σαχέλ το 2021 και από εκεί στις καφενειακές αναλύσεις περί δράσης των νεοναζί στα ΕΠΑΛ και όχι μόνο, ένα μεγάλο κομμάτι του πολιτικού λόγου, το οποίο μάλιστα, έχει αξιοσέβαστες διεκδικήσεις, δημιουργεί τη βεβαιότητα ότι έχει μείνει κολλημένο στα βάθη της δεκαετίας του ’60, άντε το πολύ στις αρχές του ’70.

 

Μόνο που το μοτίβο αυτό πλέον δεν είναι απλώς μη λειτουργικό για την εποχή που ολόκληρη η Ευρώπη υποφέρει από το τέρας του εθνικολαϊκισμού αλλά είναι γεμάτο τοξικότητα και επιχειρηματολογική σκουριά, ιδίως όταν εκφράζεται από νέους ανθρώπους από τους οποίους το λιγότερο που περιμένει κανείς είναι να βλέπουν τον κόσμο με άλλα μάτια. Είναι σαφές ότι πρόκειται για επιλεγμένο πολιτικό αφήγημα το οποίο, όμως, όπως και αυτό της άσκησης κυβερνητικής εξουσίας, οφείλει να υιοθετεί μερικές βασικές παραδοχές του σύγχρονου πολιτικού λόγου αλλά και της επικοινωνίας. Η βασικότερη εξ αυτών είναι η αλήθεια. Θα πει, βέβαια, κάποιος ότι στην πολιτική η αλήθεια μοιάζει με τον ιδανικό σύντροφο. Όλοι πιστεύουν ότι έχουν από έναν. Εκτός από πολιτικώς συμφέρον είναι και ανθρώπινο. ‘Οταν, όμως,  μεγαλώνουν επικίνδυνα οι αποστάσεις μεταξύ αυτού που πραγματικά συμβαίνει και αυτού που πιστεύουμε εμείς ότι συμβαίνει, βάσει των μυωπικών ή και εμμονικών γυαλιών μας, τα πράγματα αλλάζουν.

 

Κάποιοι λένε ότι ο άνθρωπος είναι οι εμμονές του. Εν μέρει, είναι αλήθεια. Στην Ελλάδα υπάρχουν αρκετοί λόγοι για να ισχύει κάτι τέτοιο καθώς οι γενιές που βρίσκονται τώρα σε θέσεις κυβερνητικής και αντιπολιτευτικής εξουσίας και ισχύος, μεγάλωσαν μέσα σε δεκαετίες σκληρών εμμονών και προκαταλήψεων. Μην μιλήσουμε πάλι για τον Εμφύλιο και τον Ψυχρό Πόλεμο, θα είμαστε γραφικοί. Ο κόσμος είναι πολύ διαφορετικός τώρα για να εξηγείται με τα ίδια εργαλεία. Στις παραμονές της Συμφωνίας της Γιάλτας, το τελευταίο καλοκαίρι του Β’ Παγκόσμιου, όταν οι «Μεγάλοι Τρεις» της εποχής, Τσόρτσιλ, Ρούσβελτ και Στάλιν, μοίρασαν τις σφαίρες επιρροής τους στην Ευρώπη, τα Βαλκάνια και την Ελλάδα, ο Ρούσβελτ ρώτησε τον Στάλιν για τις μεγάλες εκκαθαρίσεις με τα εκατομμύρια νεκρούς αντιφρονούντες σοβιετικούς πολίτες. «Ναι είναι μια πραγματικά πολύ δύσκολη κατάσταση. Αλλά αναγκαία», του απάντησε. Μια από τις πιο μεγάλες ιστορικές κορυφώσεις της μετάλλαξης της πραγματικότητας. Της πραγματικότητας που αλλάζει ρούχα ανάλογα με τους σκοπούς του ιδιοκτήτη της γκαρνταρόμπας.

 

Και μέσα σε όλη αυτή τη δίνη της ιδιοκατασκευασμένης πραγματικότητας, στα μέρη μας,  έρχονται και οι ερασιτέχνες σχολιαστές του twitter -και όχι μόνο – που όλα τα σφάζουν και όλα τα μαχαιρώνουν και που πετάνε (δεξιά και αριστερά) τα δικά τους τοξικά απόβλητα. Και αυτό είναι φυσιολογικό στην εποχή μας. Το μη φυσιολογικό είναι ότι αυτό το απλωμένο διαδικτυακό τοξικό σύννεφο δημιουργεί μια αίσθηση κανονικότητας και , πάνω από όλα, καλλιεργεί «παράδειγμα». Και σε αυτή τη μαύρη τρύπα βυθίζεται ολοένα και περισσότερο o πολιτικός λόγος ελπίζοντας ότι δημιουργεί και αγκαλιάζει το κοινό του. Μόνο που δεν έχει συνειδητοποιήσει ότι αγκαλιάζει το ίδιο φίδι που είναι διαρκώς έτοιμο να δαγκώσει όποιον διαφωνεί με τις δύο βασικές για την ύπαρξή του ιδιότητες: Να έρπει και να δηλητηριάζει…