Η κόπρος του Αυγείου

 

 

Εντάξει, δε λέω, δημοκρατία έχουμε -διακινούμε τις ιδέες και τις απόψεις μας ανεμπόδιστα, ψηφίζουμε ελεύθερα τα κόμματα της αρεσκείας μας και εκλέγουμε αυτούς που θέλουμε να μας κυβερνήσουν. Εάν τώρα στις κάλπες προσέρχεται ο μισός πληθυσμός κι αν η ψήφος έχει χειραγωγηθεί προηγουμένως από κάποιο λόμπι οργανωμένων συμφερόντων, του χρήματος και των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης, αυτό είναι…ψιλά γράμματα. Εδώ οι ίδιοι οι πολιτικοί είναι καθοδηγούμενοι από τους σπόνσορες τους, η ψήφος θα έμενε χωρίς τον χορηγό της; 

 

Τι να κάνουμε τώρα, θα μου πείτε -αυτά τα χαρτιά μας έτυχαν, με αυτά πρέπει να παίξουμε. Περίπου θα συμφωνήσω, αφού δεν μπορώ να κάνω και διαφορετικά! Αφού δεν μπορώ να κατευθύνω τον άνεμο προς τα εκεί που θα ήθελα / θέλαμε, αποδέχομαι / αποδεχόμαστε την sponsor δημοκρατία. Τουλάχιστον ο καπιταλισμός σου δίνει το δικαίωμα, σ’ ένα καθεστώς εκμετάλλευσης και ανισοτήτων, να επιλέξεις εάν θα γίνεις άγγελος ή σατανάς, ό,τι θελήσεις -όπως έλεγε ο Στρατής Τσίρκας, ο οποίος στην «Χαμένη άνοιξη» το πήγε ακόμη παραπέρα, λέγοντας από το να είναι κανείς ένα νούμερο στο κατάστιχο της κολεχτίβας, καλύτερα στον παράδεισο του καπιταλισμού όπου υπάρχει ένα ίχνος ανθρωπιάς. Αυτά έλεγε ο δύστυχος και τον διέγραψε από τις τάξεις του το ΚΚΕ -χωρίς ποτέ ο ίδιος να απεμπολήσει τις αριστερές ιδέες του.

 

Αυτό λέω κι εγώ, σε αυτό το καθεστώς της δημοκρατικής ολιγαρχίας, να μην ξεφύγουμε εντελώς, να διατηρήσουμε στο οριοθετημένο πολιτικό πλαίσιο το ελάχιστο ίχνος της ανθρωπιάς, της αλληλεγγύης και της ελληνικής λεβεντιάς μας. Να μην σβήσει ο ήλιος, που έλεγε στο Πνευματικό Εμβατήριο του ο Σικελιανός. Φοβάμαι, όμως, πως πάει να σκεπαστεί ένας άλλος ήλιος, ο ήλιος της δικαιοσύνης -όχι ο νοητός του Χριστού-, αλλά ο υπαρκτός, αυτός του «Δικαίου» που αθωώνει στη σημερινή Ελλάδα καταχραστές του δημόσιου χρήματος, που …βγάζει λάδι βιαστές, που πάει να συγκαλύψει την τραγωδία των Τεμπών με τους 57 νεκρούς -οι περισσότεροι νέοι άνθρωποι. Εάν δεν καταδειχθούν και δεν καταδικαστούν όλοι οι υπεύθυνοι του τραγικού δυστυχήματος των Τεμπών, η δημοκρατία μας  θα βιώσει την μεγαλύτερη τραγωδία της, από την Μεταπολίτευση του 1974 και μετά. Θα έχει απωλέσει και το τελευταίο της ίχνος ανθρωπιάς και ευαισθησίας. Και όχι άδικα, οι πολίτες θα χάσουν την εμπιστοσύνη τους στο πολίτευμα, στους θεσμούς και σ’ ολόκληρο το πολιτικό σύστημα. Και δίκαια θα αναβιώσει ο λαϊκισμός και η λεγόμενη αντι – συστημική ψήφος, που ωστόσο την πλήρωσε ακριβά ο τόπος στο παρελθόν. Εάν θέλει το σύστημα να βγάλει μόνο του τα μάτια του, ας τα βγάλει. Ας αλείψει βούτυρο στο ψωμί της ακροδεξιάς, ας επωάσει τα αυγά του φιδιού. Όταν θα τα βρούμε μπροστά μας τα νέα πολιτικά τέρατα, θα είναι πολύ αργά. 

Οι παντοδυναμίες, ξέρετε, δεν διαρκούν εσαεί, οι εξουσίες δεν διαφεντεύονται επικοινωνιακά αιωνίως. Όλα στη ζωή έρχονται και παρέρχονται -και οι πρώτοι έσονται έσχατοι… 

 

Μακάρι να πέφτω έξω, αλλά το διαβλέπω. Δεν πρόκειται να υπάρξει Νέμεσις για όλους τους υπαίτιους της τραγωδίας.  Μας προϊδεάζει άλλωστε η σχετική προανακριτική επιτροπή της Βουλής, όπου η πλευρά των κυβερνητικών βουλευτών αποφάνθηκε ότι το δυστύχημα στα Τέμπη οφείλεται σε ανθρώπινο λάθος. Δηλαδή στον σταθμάρχη και σε κάτι ελεγκτές και κλειδούχους -και σε μερικούς ακόμη διοικητικούς των τραίνων. Την αδιαφορία και την ολιγωρία των  πιο υψηλά πολιτικά ιστάμενων, στο ό,τι είχε καθυστερήσει δραματικά η ανάπτυξη του συστήματος τηλεδιοίκησης, η οποία εάν υπήρχε θα διόρθωνε το λάθος του σταθμάρχη και θα απέτρεπε την σύγκρουση των τραίνων, δεν τα είδε κανείς;

 

Αναρωτιέμαι, όπως όλοι σας υποθέτω, όταν ένας υπουργός αναλαμβάνει κάποιο πόστο, μαζί με αυτό δεν επωμίζεται και κάποιες ευθύνες; Δεν αναλαμβάνει και κάποιες υποχρεώσεις, να παρακολουθεί για παράδειγμα την πορεία ενός έργου στον τομέα του - κι αν διαπιστώνει αργοπορίες ή άλλα προβλήματα να σπεύδει στην αποκατάσταση και την επίλυσή τους; Πόσω μάλλον, εάν στην υλοποίηση του έργου διακυβεύονται ανθρώπινες ζωές; Φαίνεται, δυστυχώς, πως κάποιοι πολιτικοί μας καταλαμβάνουν τους υπουργικούς θώκους για να απολαμβάνουν δικαιώματα -χωρίς να αναλαμβάνουν ευθύνες. Δικαιώματα στην ισχύ, την προβολή και στο χρήμα. Όμως η αμεριμνησία τους, όταν μάλιστα έχει στοιχίσει σε ανθρώπινες ζωές, περνάει στο ντούκου; Εδώ ένα παιδάκι εάν ξεφύγει της προσοχής των γονιών του και του συμβεί ένα ατύχημα, οι γονείς του θα κατηγορηθούν ποινικά ως υπαίτιοι για «έκθεση ανηλίκου σε κίνδυνο». Γιατί λοιπόν ένας πολίτης, ο οποίος σ’ ένα απρόοπτο ατύχημα θα λογοδοτήσει για μια στιγμιαία αδιαφορία του -ο πολιτικός / υπουργός δεν θα δώσει ουδέποτε λόγο στη δικαιοσύνη για μια παρατεταμένη ολιγωρία του, η οποία μάλιστα οδήγησε σε ένα προδιαγεγραμμένο τραγικό αποτέλεσμα; 

 

Λέγεται ότι υπάρχει η ανεξάρτητη δικαιοσύνη η οποία θα κάνει το χρέος της. Ότι  στην υπόθεση των Τεμπών έχει οριστεί εφέτης ανακριτής, ο οποίος την διερευνά σε βάθος και θα αποδώσει κατηγορίες σε όσους πρέπει. Ας μην το πιστεύουμε και πολύ αυτό. Οι εξουσίες στην Ελλάδα δεν είναι διακριτές, όπως επιβάλει η δημοκρατία. Ανέκαθεν, οι εκτελεστικές εξουσίες, δηλαδή οι κυβερνήσεις, θέτουν υπό τον έλεγχο τους τις δικαστικές εξουσίες -κυριολεκτικά έχουν αλώσει την Δικαιοσύνη. Οι λόγοι είναι προφανείς, θέλουν υπό την εποπτεία τους τούς δικαστικούς προκειμένου να καλύπτουν τις ανομίες τους. Με τους τελευταίους επίσης να επιδιώκουν έναν προστατευτισμό από το πολιτικό – κυβερνητικό σύστημα προκειμένου να συγκαλύπτονται τα δικά τους κρίματα. Η δικαιοσύνη, ας μην κρυβόμαστε, είναι ένας χώρος που τουλάχιστον τις τρεις τελευταίες δεκαετίες έχει καρπίσει ο σπόρος της διαφθοράς και της διαπλοκής. Είναι ευθύγραμμες οι σχέσεις, εν είδει συγκοινωνούντων δοχείων, των τριών εξουσιών, της εκτελεστικής, της δικαστικής και της νομοθετικής. Τόσα και τόσα σκάνδαλα έχουν δει το φως της δημοσιότητας, ούτε μάθαμε και πολλά για αυτά και ούτε είδαμε ποτέ πολιτικούς υπαίτιους να κατηγορούνται και να παραπέμπονται σε δίκη. Οι μόνες περιπτώσεις, στα πενήντα χρόνια της Μεταπολίτευσης, ήταν η παραπομπή στο Ειδικό Δικαστήριο του Ανδρέα Παπανδρέου και του υπουργού Άκη Τσοχατζόπουλου. Ο πρώτος παραπέμφθηκε για το σκάνδαλο Κοσκωτά επειδή έτσι αποφάσισε τον λόμπι των εκδοτών -βλέποντας πως ο απατεώνας τραπεζίτης επιχειρούσε με κλεμμένα χρήματα από την τράπεζά του, την τράπεζα Κρήτης, να αλώσει εξ ολοκλήρου τον χώρο του Τύπου και της Ενημέρωσης. Λες και οι εκδότες της εποχής  που μηχανορράφησαν την δίωξη του Κοσκωτά δεν συντηρούσαν τα δικά τους έντυπα με κρατικό και δάνειο (δανεικό και αγύριστο) χρήμα. Όσον αφορά τον Τσοχατζόπουλου, αυτός…καρφώθηκε από μόνος του από την βουτηγμένη στη χλιδή ζωή του.

Κι αν παρ’ ελπίδα ο εφέτης της Λάρισας επιτελέσει ο άνθρωπος στο ακέραιο το καθήκον του, και στην έρευνά του σκοντάψει σε πολιτικά πρόσωπα, δεν μπορεί να κάνει από μόνος του και πολλά πράγματα. Απλώς θα στείλει την δικογραφία στη Βουλή για να αποφασίσει για τα περαιτέρω. Βλέπετε δεν ισχύει αυτεπαγγέλτως η κατάργηση της βουλευτικής ασυλίας όταν προκύπτουν ποινικές ευθύνες σε πολιτικά πρόσωπα. Τα «περαιτέρω» της Βουλής, προϊόντος του χρόνου, θα είναι φυσικά το κουκούλωμα της υπόθεσης. Όπως συγκαλύπτεται το τελευταίο σκάνδαλο των τηλεφωνικών υποκλοπών (Predator gate), και όπως συγκαλύφθηκαν πιο πριν το σκάνδαλο της Novartis και λίγο πιο παλιά της Siemens και τόσα άλλα. Κάθε τυχόν ανάμειξη πολιτικού προσώπου σ’ ένα σκάνδαλο, οι ποινικές ευθύνες θα μετακυλήσουν σε δευτερεύοντα πρόσωπα -οι δε πολιτικοί θα οχυρωθούν πίσω από το ανάχωμα της «πολιτικής σκευωρίας» και στο τέλος θα την βγάλουν καθαρή.

 

Αυτό το επιχείρημα της «πολιτικής σκευωρίας» είναι ελληνική πατέντα. Πατέντα του ελληνικού πολιτικού συστήματος, με μεγάλη μάλιστα αποτελεσματικότητα. Στις δημοκρατίες δεν έχουν πέραση αυτά. Στη Γαλλία για παράδειγμα μύτη δεν άνοιξε όταν οι αστυνομικοί πέρασαν χειροπέδες για υπεξαίρεση δημόσιου χρήματος στον πρώην πρωθυπουργό Φρανσουά Φριγιόν, και όταν η ανεξάρτητη γαλλική δικαιοσύνη του επέβαλε ποινή φυλάκισης πέντε ετών. Το ίδιο συνέβη και με τον πρώην πρόεδρο της Γαλλικής Δημοκρατίας, Νικολά Σαρκοζί, ο οποίος και αυτός καταδικάστηκε, εκτίοντας την ποινή του κατ’ οίκον φορώντας το ειδικό ηλεκτρονικό βραχιόλι προσδιορισμού της θέσης του (σε περίπτωση απομάκρυνσης του). Η ίδια πραγματική δημοκρατία και στην Πορτογαλία, με την σύλληψη του πρώην πρωθυπουργού Ζοζέ Σόκρατες (ο πρωθυπουργός των «Μνημονίων» 2005 – 2011) για οικονομικά σκάνδαλα. Εξίσου ηχηρή και η παραίτηση του εν ενεργεία πρωθυπουργού της Πορτογαλίας Αντόνιο Κόστα, μετά την αποκάλυψη σε βάρος του οικονομικών παρατυπιών -με τους Πορτογάλους αστυνομικούς και εισαγγελείς να πραγματοποιούν εφόδους σε σαράντα κυβερνητικά κτίρια και γραφεία -ανάμεσα στα οποία τα υπουργεία Υποδομών και Περιβάλλοντος.

 

Ξέρετε πότε στην Ελλάδα θα έχουμε υποδειγματική δημοκρατία; Όταν Έλληνες εισαγγελείς και αστυνομικοί κάνουν εφόδους σε υπουργεία και δημόσιους οργανισμούς. Δηλαδή ποτέ…

 

Σκέπτομαι και θαυμάζω μια υπέροχη γυναίκα, την κυρία Μαρία Καρυστιανού, η οποία έχασε την κόρη της στο δυστύχημα των Τεμπών. Αυτή η υπέροχη και θαρραλέα γυναίκα, ως πρόεδρος του Συλλόγου Συγγενών Θυμάτων Τεμπών, παλεύει μόνη της με τα θηρία, με ολόκληρο το πολιτικό σύστημα, για να λάμψει η αλήθεια -και για να αποδοθούν οι ευθύνες για την τραγωδία προς κάθε κατεύθυνση. Αυτό που όφειλε να κάνει το ίδιο το πολιτικό σύστημα μπροστά στην ανείπωτη τραγωδία, να προχωρήσει δηλαδή στην αυτοκάθαρσή του, το κάνει μια απλή γυναίκα, μια τραγική γυναίκα, η οποία προσπαθεί να εξυγιάνει την κόπρο του Αυγείου. Δεν ξέρω εάν θα τα καταφέρει να φτάσει μέχρι το τέλος, στην πλήρη δικαίωση της μνήμης κορούλας της, σώζοντας ταυτόχρονα και την τιμή όλων ημών. Μακάρι, και ο Θεός να της δίνει δύναμη και κουράγιο…