Παρασκευή, 29 Μαρτίου, 2024 - 15:34

Η επιστροφή του έθνους – κράτους;

Η επιστροφή του έθνους – κράτους; Τα τελευταία εκλογικά αποτελέσματα ανά την Ευρώπη, θέτουν ευθέως το πολιτικό ερώτημα αν μετά από δεκαετίες μεταφοράς εξουσιών από τα κράτη προς τις Βρυξέλλες επί τω «θεάρεστω» σκοπώ της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης (ό,τι και αν σημαίνει τελικά αυτό), υπάρχει πραγματική τάση επαναφοράς του κέντρου λήψεως των αποφάσεων στις πρωτεύουσες των ευρωπαϊκών κρατών. Ή πρόκειται για το τελευταίο ξέσπασμα, την απέλπιδα προσπάθεια μερικών εθνών προκειμένου να μην συνθλιβούν από την ευρωπαϊκή γραφειοκρατία των Βρυξελλών. Την ίδια στιγμή μάλιστα που η τάση επιστροφής στον εθνικό απομονωτισμό έχει κυριαρχήσει και στη Μέκκα του καπιταλισμού, στις ΗΠΑ του Ντόναλντ Τράμπ.
 
Από τον Ηλία Δημητρέλλο
 
Τα κόμματα και οι πολιτικοί που αμφισβητούν ευθέως το ενωσιακό status quo, ουχί μόνο έχουν αυξήσει παντού τα εκλογικά ποσοστά, αλλά έχουν αναλάβει την εξουσία σε χώρες κυρίως της Κεντρικής Ευρώπης. 
 
Έτσι, προ ημερών, ο πρωθυπουργός της Ουγγαρίας, Βίκτορ Όρμπαν, επανεκλέχθηκε για τρίτη συνεχόμενη θητεία, αφού το δεξιό κόμμα του, το Fidesz, κέρδισε το 48% των ψήφων, καθώς και πλειοψηφία 2/3 στο κοινοβούλιο. Γνωστός για τις επιθέσεις του στην Ε.Ε. ο Ούγγρος πολιτικός δεν δίστασε να χρησιμοποιήσει ακροδεξιό και ρατσιστικό λόγο, επενδύοντας πολιτικά στον φόβο για τους μετανάστες, σε μία χώρα όμως που οι παράνομοι μετανάστες είναι ελάχιστοι.
 
Στις αρχές Μαρτίου, πρώτο κόμμα στην Ιταλία με το 31% των ψήφων αναδεικνύεται το λαϊκίστικο Κίνημα Πέντε Αστέρων (M5) που ζητά δημοψήφισμα για το Ευρώ, η δε ακροδεξιά Λέγκα του Βορρά συγκεντρώνει το 18,69% των ψήφων.
 
Τον Οκτώβριο 2017 στις αυστριακές βουλευτικές εκλογές το ακροδεξιό Κόμμα Ελευθερίας έρχεται δεύτερο με 27,4%. Ενώ τον Δεκέμβριο του 2016, ο υποψήφιος του ακροδεξιού αυτού κόμματος χάνει μεν στον δεύτερο γύρο των Προεδρικών Εκλογών, έχοντας λάβει το 46,7% των ψήφων δε.
 
Επίσης τον Οκτώβριο 2017, στην Τσεχία, το κόμμα του δισεκατομμυριούχου επιχειρηματία Αντρέι Μπάμπις «Δράση Ανικανοποίητων Πολιτών» (ΑΝΟ) κέρδισε το 29,6% των ψήφων, σχεδόν τρεις φορές μεγαλύτερο ποσοστό από το επόμενο κόμμα. Η ατζέντα του πανομοιότυπη εκείνης του Τραμπ.
 
Το Σεπτέμβριο 2017 το ακροδεξιό κόμμα «Εναλλακτική για την Γερμανία» (AfD) τριπλασιάζει το ποσοστό του σε 12,6% (από 4,7%) κεφαλαιοποιώντας πολιτικά την επιλογή της Μέρκελ να καλωσορίσει 1.000.000, μουσουλμάνους κυρίως, μετανάστες σε ούτε ένα χρόνο. Το Μάιο 2017, στον πρώτο γύρο των Προεδρικών Εκλογών στην Γαλλία, 7.679.493 Γάλλοι, ήτοι το 21,30% του εκλογικού σώματος, ψήφισαν την Μαρί Λε Πεν, και 10.644.118 στον δεύτερο γύρο.  Το Μάρτιο 2017 στην Ολλανδία το ακροδεξιό κόμμα του Γκέρτ Βίλντερς ήταν δεύτερο με ποσοστό 13,1%. Είχε προηγηθεί τον Ιούνιο του 2016 η επικράτηση του Brexit έστω και οριακά, η οποία οδήγησε το Ηνωμένο Βασίλειο εκτός Ε.Ε., καθώς οι Βρετανοί επέλεξαν να επανακτήσουν την εθνική κυριαρχία τους, ακόμη και με τίμημα την προφανή οικονομική οπισθοδρόμηση.  
 
Στην Πολωνία το ευρωσκεπτικιστικό κόμμα Νόμος και Δικαιοσύνη (PiS) του Γιάροσλαβ Κατσίνσκι έχει κερδίσει την απόλυτη κοινοβουλευτική πλειοψηφία και κατέχει την εξουσία τα τελευταία τρία χρόνια.
 
Τέλος, στη Σουηδία οι ακροδεξιοί Δημοκράτες της Σουηδίας είναι τρίτο κόμμα (12,86% στις τελευταίες εκλογές).
 
Είναι φανερό ότι πανευρωπαϊκά, τα αντισυστημικά, λαϊκίστικα κόμματα είναι σε άνοδο. Κύριο χαρακτηριστικό όλων η σκεπτικιστική αν όχι αρνητική στάση έναντι της Ε.Ε. Παρά τον πακτωλό χρημάτων που έχουν δοθεί στα κράτη μέλη, σε πολύ σημαντικό μέρος της ευρωπαϊκής κοινής γνώμης έχει εδραιωθεί η πεποίθηση ότι εν τέλει τόσα τα κράτη, όσο και οι πολίτες τους δεν έχουν ωφεληθεί, καθώς οι μόνες κερδισμένες είναι οι πολυεθνικές εταιρείες που έχουν μεταφέρει τις έδρες σε εξωχώριους παραδείσους και οι εγχώριες ελίτ που καρπώθηκαν τη μερίδα του λέοντος των ευρωπαϊκών κονδυλίων, αφήνοντας τα ψίχουλα για το λαό. Είχε προηγηθεί η υιοθέτηση του Ευρώ που αύξησε σημαντικά το κόστος ζωής των μη προνομιούχων τάξεων, γεγονός που πολλαπλασίασε τις αμφιβολίες για τις σκοπιμότητες των γραφειοκρατών των Βρυξελλών.
 
Η πλημμυρίδα όμως των εκατομμύριων μεταναστών τα τελευταία τρία έτη αποτέλεσε άνευ άλλου την θρυαλλίδα της εκτόξευσης των δυνάμεων των λαϊκίστικων και εν πολλοίς ακροδεξιών κομμάτων. Η βίαιη είσοδος στην ζωή των ευρωπαϊκών πόλεων πληθυσμών, οι οποίοι, ως έχουν αποδείξει και στο παρελθόν, δεν επιθυμούν την ενσωμάτωσή τους στον ευρωπαϊκό τρόπο ζωής, φόβισε, αν όχι τρομοκράτησε εκείνους που ξαφνικά είδαν να αλλάζει η γειτονιά τους, χωρίς ουδέποτε να ερωτηθούν. Στις χώρες μάλιστα της Κεντρικής Ευρώπης που το καθολικό χριστιανικό συναίσθημα είναι ιδιαιτέρως έντονο, επόμενο είναι η έλευση αλλόθρησκων να προκαλεί φόβο. Πόσω μάλλον όταν η μεγαλύτερη τα τελευταία 70 έτη μετανάστευση σε ευρωπαϊκό έδαφος, φαίνεται ότι έλαβε χώρα προκειμένου να είναι διαθέσιμα φθηνά εργατικά χέρια σε μία Ευρώπη που γηράσκει επικινδύνως. Επόμενο ήταν τα πιο φτωχά στρώματα των Ευρωπαίων, βλέποντας ότι κινδυνεύει όχι μόνο ο τρόπος ζωής τους, αλλά και η εργασία τους, να στραφούν στα κόμματα εκείνα που έχουν διαθέσιμο τον «εχθρό» και υπόσχονται μαγικές λύσεις.
 
Δεδομένου λοιπόν ότι η οικονομική κατάσταση των λιγότερο προνομιούχων Ευρωπαίων δεν θα βελτιώνεται, ενώ θα συνεχίσει να απειλείται ο ευρωπαϊκός και δη χριστιανικός τρόπος ζωής και να πλημμυρίζουν οι ευρωπαϊκές γειτονιές με μαντίλες και μουσουλμανικά γκέτο, τα λαϊκίστικα κόμματα θα γιγαντώνονται. Οι εκλογικές νίκες του Όρμπαν και των ομοίων του θα αποτελούν πια τον κανόνα.
 
Φωτό: Αθήνα δεκαετία'30, φωτό Νelly's