Που πάμε;

Περπατάμε ήδη στα πρώτα βήματα του 2017, κρύα από τον καιρό και «παγωμένα» από την ανησυχία για το τι μέλλει γενέσθαι στη ζωή μας. Σε μια παλιά ελληνική ταινία ήταν υπέροχη η ατάκα του Βασίλη Αυλωνίτη προς την Γεωργία Βασιλειάδου «ρε, πού πάμε...». Πραγματικά αστεία τότε, μα πόσο αξέχαστη και αληθινή στην εποχή που ζούμε…
Ποιος μπορεί να πει σήμερα με βεβαιότητα πού πάμε; Κανείς στ’ αλήθεια. Κι αυτοί που καθορίζουν τις τύχες της χώρας, εννοώ τους πολιτικούς μας, νομίζω, αν δεν τους αδικώ, ότι δεν είναι σε θέση να υποσχεθούν ή έστω να βεβαιώσουν ότι π.χ. το 2020 η χώρα θα έχει αυτή ή την άλλη πορεία, το χρέος θα είναι έτσι, η οικονομία αλλιώς κ.ο.κ.

Η χώρα αυτή τα τελευταία χρόνια της οικονομικής κρίσης, μα κυρίως της κρίσης ηθικών αξιών (το πιστεύω απόλυτα αυτό), δεν έχει όραμα και πυξίδα, άρα και σωστή πορεία. Και όταν λέω η χώρα δεν εννοώ τον τόπο.

Ο τόπος ζει και θα ζει στους αιώνες των αιώνων. Πόλεμοι, λιμοί σεισμοί, καταποντισμοί, κατακτητές πέρασαν ανά τους αιώνες επάνω από τα ελληνικά χώματα. Άνθρωποι χάθηκαν, γενιές έσβησαν, μα ο τόπος έμεινε. Υπάρχει και θα υπάρχει. Το ζητούμενο, όμως, είναι να δώσει κάποιος ένα όραμα σε αυτό τον τόπο. Εγώ δεν έζησα – η γενιά μου δηλαδή – την κατοχή και την πείνα. Ό,τι γνωρίζω είναι από τα βιβλία που έχω διαβάσει, από μαρτυρίες συγγενών που πολέμησαν και από τον πατέρα μου στο σπίτι, που μου έλεγε ιστορίες, ιδιαίτερα για την… πείνα. Θα γελάσετε, μα ήταν έτσι ακριβώς: Όταν δεν έτρωγα το φαγητό, όπως κάνουν πολλά παιδιά άλλωστε στην εποχή της αφθονίας, με έβλεπε και φώναζε στο τραπέζι «Ε ρε να έρθει μια κατοχή και θα δεις…». Το πίστευε αυτό που έλεγε γιατί έζησε κάποια χρόνια σαν παιδί κι εκείνος με ψωμί, ελιές, λάδι, τυρί και χόρτα. Αυτά υπήρχαν στα χωριά της Μεσσηνίας απ’ όπου κατάγομαι, την ώρα που στην Αθήνα δεν είχαν να φάνε τίποτα και πέθαιναν οι άνθρωποι στους δρόμους σαν τα σκυλιά…

Αυτή η γενιά η μεταπολεμική, λοιπόν, είχε ένα όραμα να ζήσει και να αναγεννήσει την Ελλάδα από τις στάχτες της. Η χώρα ξαναγεννήθηκε με τα όποια λάθη και στραβά είχε στην πορεία. Μα έτσι είναι ο Έλληνας. Ήρθε η χούντα, το Πολυτεχνείο, η εισβολή στην Κύπρο και διάφορες άλλες «πληγές», όμως, και πάλι η Ελλάδα συνέχιζε να προχωρά. Κ. Καραμανλής, Α. Παπανδρέου, Κ. Μητσοτάκης είχαν μια πορεία, αναμφισβήτητα με πολλά λάθη, αλλά η χώρα μπήκε το 1980 στην τότε ΕΟΚ (σήμερα Ευρωπαϊκή Ένωση) - σωστά κατά τη γνώμη μου, ανεξάρτητα αν το οικοδόμημα στην πορεία κλυδωνίστηκε και νομίζω διερράγη σαν να χτυπήθηκε από σφοδρό σεισμό. Σε κάθε περίπτωση η χώρα πορεύθηκε και πορεύεται.

Όμως τα όσα ακολούθησαν στην εποχή των μνημονίων για την Ελλάδα είναι τουλάχιστον θλιβερά. Δεν θα κάνω τώρα κριτική για το ποιες ευθύνες αναλογούν είτε στον Κώστα Καραμανλή είτε στον Γιώργο Παπανδρέου που έβαλε την υπογραφή του από το Καστελλόριζο στα «δεσμά» της χώρας. Εδώ που είμαστε θέλω όμως να αναρωτηθώ ποιο είναι το μέλλον μας; Τι θα περιμένει ένας 25χρονος από τον Αλέξη Τσίπρα, τον Κυριάκο Μητσοτάκη και τους άλλους πολιτικούς αρχηγούς; Θα περιμένει να δουλέψει έως τα 35 του με 450 ευρώ μισθό; Με μπλοκάκι; Με ένσημα ή χωρίς ένσημα; Θα ζήσει; Τι θα πληρώσει με αυτά τα χρήματα; Το σπίτι; Το ρεύμα, θα παντρευτεί με αυτά τα χρήματα; Θα ανοίξει σπίτι; Αυτή η γενιά λοιπόν των 25ρηδων που είναι ένας στους δύο άνεργος τι θα περιμένει και σε τι θα ελπίζει; Λέω απλά ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα γιατί η νεολαία είναι το μέλλον μιας χώρας. Ωραία τα λόγια για την ανάπτυξη που έρχεται (πού να είναι άραγε και δεν τη βλέπουμε) αλλά για ποια ανάπτυξη λέμε; Αυτή με τα καφέ;

Που αντικατέστησαν τη διασκέδαση στα μπαράκια ως φθηνή λύση. Τα σουβλάκια; Που αντικατέστησαν τα οινομαγειρεία και τις μικρές ταβέρνες όπου κάποιος τρώει με 5 ευρώ; Αυτή την ανάπτυξη ονειρεύονται οι 300 της Βουλής; Υπάρχει σχέδιο γι’ αυτόν τον τόπο που έχει τα ξενοδοχεία «Ξενία» να ρημάζουν σε όλη τη χώρα και να μην αξιοποιούνται εδώ και χρόνια; Τις μαρίνες στα νησιά που δεν δημιουργήθηκαν ποτέ για να προσελκύσουν τουρισμό; Τα νοσοκομεία όπου οι συγγενείς πάνε σεντόνια, μαξιλάρια, σύριγγες και βαμβάκι; Αυτή την ανάπτυξη θέλουμε; Αυτή την Ελλάδα ονειρευόμαστε;

Το Μετρό της Θεσσαλονίκης που μοιάζει με το γεφύρι της Άρτας; Την Εθνική οδό Πατρών – Κορίνθου, που επιτέλους ολοκληρώνεται, αφού πρώτα χάθηκαν εκατοντάδες άνθρωποι στην άσφαλτο; Ένα έργο που έπρεπε να έχει γίνει από το 2000 και τελειώνει το 2017! Κάλλιο αργά παρά ποτέ, θα πει κανείς. Ναι, έτσι είναι, όμως σε κάθε περίπτωση δεν αξίζουμε αυτή την Ελλάδα. Χρειάζεται ένα όραμα, ένας στόχος, πιο απλά χρειάζονται αλήθειες από τους πολιτικούς για να ξέρει ο λαός πού πάει ο τόπος και να ξέρει κατά συνέπεια και ο λαός ποιους ορίζει στην εξουσία, αυτούς που το αξίζουν.