Ο χρησμός των φλαμίνγκο

Ας είμαστε ειλικρινείς. Καμία ελπίδα και κανένα νέο όραμα, πολιτικό και κοινωνικό, δεν ξημέρωσε με την έλευση του 2017. Όσο και αν αναζητούσαμε να ξεφύγουμε από τα καταθλιπτικά φαινόμενα του 2016, όσο και αν διψάγαμε για μια κοινωνική, ηθική και πνευματική ανόρθωση, το μέλλον μας προμηνύεται το ίδιο, αν όχι πιο γκρίζο και αβέβαιο, δοκιμάζοντας για μια ακόμη χρονιά την τύχη μας με δημαγωγούς και λαοπλάνους. Παίζοντας στα ζάρια όχι μόνο τις ζωές μας, αλλά ακόμη χειρότερα τις ζωές των επόμενων γενεών.

Από αυτή εδώ τη στήλη το έχουμε γράψει ξανά. Ζούμε στην εποχή του παραλόγου, ακολουθούμε την οπισθοδρόμηση που μας προστάζουν κάποιοι δεκάδες κακοκέφαλοι και αφήνουμε στην άκρη τις όποιες μικρές, ίσως και αόρατες, κάποιες φορές, επαναστάσεις του αυτονόητου. Δεν αντιδρούμε για τίποτα, αλλά έχουμε γνώμη για τα πάντα.

Η συγκυβέρνηση, για παράδειγμα, που κρατά το τιμόνι της χώρας, κυβερνά με τη λεγόμενη «αυταρχική εκδοχή». Χωρίς αποτελέσματα προχωρά σε θεσμικές παρεμβάσεις και θεσμικές αλλοιώσεις, θεωρώντας ότι κάτι τέτοιο θα την κρατήσει στην εξουσία για αρκετό ακόμη διάστημα.

Από την άλλη πλευρά, το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης ανακαλύπτει δήθεν νέους τρόπους επικοινωνίας, βγάζοντας από το συρτάρι αραχνιασμένες επικοινωνιακές πρακτικές με ξεπεσμένο αφήγημα και κυριολεκτικά μηδενικό αποτέλεσμα. Πρόσφατο παράδειγμα, η δήθεν αιφνίδια και εξ απορρήτων επίσκεψη του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης σε μεγάλο δημόσιο νοσοκομείο και μάλιστα στα επείγοντα περιστατικά εν ώρα εφημερίας, η οποία τελικά έμεινε μυστική για λίγα λεπτά, καθώς το αμέσως επόμενο διάστημα τόσο οι φωτογραφίες όσο και τα τηλεοπτικά πλάνα εμφανίστηκαν στις οθόνες μας αποδομώνοντας με ταχύτητα φωτός την κατά τ’ άλλα τόσο αυθόρμητη αυτή επίσκεψη σε συμπολίτες μας που ασθενούν.

Τα δε υπόλοιπα κόμματα της αντιπολίτευσης μιμούνται την ανικανότητα του άλλου και διαγωνίζονται να λάβουν τη χρυσή σφαίρα του πιο λαϊκιστή, πέρα από ελάχιστες εξαιρέσεις.

Αντί, λοιπόν, και όπως θα περιμέναμε να εστιάζουν στην οικονομική στασιμότητα, στο αποτυχημένο κράτος και στη γεωπολιτική εμπλοκή που συμβαίνει δίπλα μας και να προτείνουν λύσεις, αρκούνται στη μετριότητα, την ώρα που πλήθος αναλυτών ανά τον κόσμο προειδοποιούν για τη στρεβλή πορεία της χώρας.

Πρόσφατο παράδειγμα η ανάλυση της Citigroup, της Credit Suisse και της Morgan Stanley, οι οποίες, από διαφορετικές οπτικές, προβλέπουν πολιτική αστάθεια, αποδομούν τη στάση των εταίρων και αναλύουν τους λόγους που είναι δύσκολη ως και ακατόρθωτη μια οριστική έξοδος της χώρας από τα δεσμά.

Και σαν να μη φτάνουν όλα αυτά, οι κίνδυνοι είναι πλέον ορατοί και στην κοινωνία μας, που αν και τους αντιλαμβάνεται αρκείται στο να παραμένει απαθής. Αυτό τουλάχιστον προκύπτει από όλες τις τελευταίες δημοσκοπήσεις οι οποίες αποτυπώνουν τους κινδύνους και τις απειλές στο εσωτερικό περιβάλλον.

«Απογοήτευση, ανασφάλεια και δυσπιστία προς την πολιτική» ήταν ο τίτλος σε πρωτοσέλιδο της εφημερίδας το «To Βήμα», ενώ στη «Real News» μεσουρανούσε προ ολίγων ημερών ο τίτλος για το πόσο απαισιόδοξοι είναι για το 2017 οι Έλληνες.

Οι λέξεις, σύμφωνα με την MRB, που είναι πρώτες στο λεξιλόγιο των Ελλήνων όταν σκέφτονται το 2017 είναι «ανησυχία» για το 63,1%, «φόβος» για το 47,9%, «οργή» για το 29,7% και «ντροπή» για το 24,3%, ενώ μόλις το 0,7% αισθάνεται «σιγουριά».
Στην ίδια δημοσκόπηση και στο ερώτημα «πόσο ικανός / δυνατός αισθάνεστε να διατηρήσετε τη σημερινή ποιότητα ζωής σας και το 2017», το 77%, δηλαδή περίπου οι 8 στους 10, απαντά «λίγο» και «καθόλου» και μόλις το 19,5% «πολύ».

Στην έρευνα της Κάπα Research για «Το Βήμα» αποτυπώνεται, την ίδια στιγμή, η ανικανότητα των δύο κομμάτων εξουσίας να απευθυνθούν σε εθνικό ακροατήριο, με το 50% του εκλογικού σώματος να αποστασιοποιείται από τα κόμματα. Μάλιστα, οι ίδιοι οι πολίτες θεωρούν σε ποσοστό 65% ότι το 2017 θα είναι χειρότερο από το 2016, με τις αντοχές τους να έχουν εξαντληθεί και την απογοήτευση να είναι ολοφάνερη σε κάθε δείκτη και σε κάθε απάντηση.

Ποιο είναι, λοιπόν, το ζητούμενο και γιατί ούτε τώρα στο κατώφλι του 2017 δεν μπορούμε να ακολουθήσουμε έστω και στο ελάχιστο το ξεχωριστό παράδειγμα των φλαμίνγκο, τα οποία για να πετύχουν το παραμικρό αντιμετωπίζουν όλα μαζί τα προβλήματα. Όπως έγινε πρόσφατα, όταν σε πολικές θερμοκρασίες αγκαλιάστηκαν 1.000 και πλέον φλαμίνγκο ώστε να ζεσταθούν.

Τι φταίει και δεν μπορούμε να «ζεσταθούμε», να ανασάνουμε και να σταθούμε στα πόδια μας; Η αναξιοκρατία και η ατιμωρησία, θα πει στο βιβλίο του «Να σηκωθούμε όρθιοι» ο επίκουρος καθηγητής Φιλοσοφικής Γιώργος Πολίτης, είναι αυτά που μας εμποδίζουν, καθώς, όπως ο ίδιος υπογραμμίζει, «είναι αδιανόητη η φυσικότητα με την οποία αντιμετωπίζουμε την ανομία, εμμένοντας στην οικονομική ανάγνωση της κρίσης που είναι ο μόνος σίγουρος δρόμος για να μην την ξεπεράσουμε ποτέ».