Παρασκευή, 29 Μαρτίου, 2024 - 06:30

Η εκκωφαντική απουσία της Αριστεράς

Ένα από τα πολλά που μπορεί να συμπεράνει κάποιος από τη σημερινή εικόνα της Ελλάδας είναι ότι από την ανάληψη της εξουσίας από τη συγκεκριμένη κυβέρνηση και έπειτα δημιουργήθηκε ένα τεράστιο κενό, μια μεγάλη απώλεια λόγω της απουσίας της ίδιας της Αριστεράς και του ρόλου που έπαιζε στο πολιτικό σύστημα από τη μεταπολίτευση και έπειτα.

Όλα αυτά τα χρόνια η Αριστερά με τη μοντέρνα, ανοιχτόμυαλη, ανθρωπιστική, ορθολογική και, κυρίως, ευρωπαϊκή οπτική του Κύρκου, του Παπαγιαννάκη και άλλων -η ελληνική εκδοχή της Αριστεράς του Μπερλίνγκουερ ή του Νορμπέρτο Μπόμπιο- θα μπορούσε να λειτουργήσει ως αντίβαρο σε πολιτικό, ιδεολογικό και ηθικό επίπεδο στην εσωτερική πολιτική σκηνή. Δεν το κατάφερε. Όμως μόνο η ύπαρξή της εντός του συστήματος κατόρθωσε να κάνει τη γνωστή “ενότητα και πάλη των αντιθέτων” της μαρξιστικής σκέψης να λειτουργήσει προς όφελος της Δημοκρατίας. Πριν αλεστεί και αυτή στις μυλόπετρες της άγονης άσκησης μεταπασοκικής εξουσίας.

Τώρα ζούμε τη μοιραία ρευστοποίηση -εξαργύρωση κατ’ άλλους- των βασικών αξιών που άλλοτε συνέθεταν αυτό που έχει ονομαστεί ως “ηθικό πλεονέκτημα της Αριστεράς”. Οι αξιακές αφετηρίες αυτής της Αριστεράς ξεθύμαναν σαν το ανθρακικό σε ξεχασμένο ανοιχτό μπουκάλι αναψυκτικού. Αντιφάσεις, αμηχανίες, συνωμοσιολογία, κανιβαλισμοί, παραπλανήσεις, προσωπικές φιλοδοξίες, ιδεολογικές μονομανίες, λαϊκισμός, καφενειακός λόγος, τσαμπουκάς γηπεδικός. Όλα μαζί στο μίξερ μιας αποϊδεολογικοποιημένης κοινωνίας και ενός συστήματος που κατίσχυσε επί παντός και δημιούργησε συνθήκες αυτοαναίρεσης του ίδιου του συγκεκριμένου πολιτικού μορφώματος που επιμένει να συστήνεται ως αριστερό.

Ο βαθύς διχαστικός λόγος της καθημερινότητας επιβεβαιώνεται παντού. Κάθε διάλογος, είτε για σοβαρά είτε για απλά θέματα που άπτονται της πολιτικής, ξεκινά με κατά ριπάς προσβολές και επιθέσεις -κάτι που ενθαρρύνεται βάναυσα και στα social media- και μετά αποπειράται να ανταλλάξει επιχειρήματα. Διαδικασία στην οποίαν με μαθηματική ακρίβεια αποτυγχάνει ανακυκλώνοντας τη βία εντός ενός επικοινωνιακού συστήματος κατάστικτου από μυριάδες βαρβαρότητες.

Όλη αυτή η παρακμιακή κατάσταση, η οποία δεν είναι κατόρθωμα των τελευταίων ετών αλλά πολλών δεκαετιών ανακύκλωσης βίας και μίσους, έχει τραγικά συμπτώματα. Πού έχει πάει άραγε η άλλοτε συγκλονιστική ευαισθησία της Αριστεράς στις υπό διωγμόν θέσεις εργασίας στα Μέσα Ενημέρωσης που οι επιλογές των ιδιοκτητών των δεν είναι αρεστές στην κυβέρνηση; Με δεδομένο το γεγονός ότι ο Τύπος δεν είναι απλώς “επιχειρήσεις” αλλά θεσμικώς κατοχυρωμένο εργαλείο της Δημοκρατίας με διαμεσολαβητικό ρόλο μεταξύ των θεσμών της και (θεωρητικά) απέναντι από αυτούς; Ο κυνισμός με τον οποίον αντιμετωπίζεται η συρρίκνωση των θέσεων εργασίας στα ΜΜΕ είναι ενδεικτικός της εγκλωβισμένης στη βία λογικής. Ένας νεο-κυνισμός που μοιάζει με έκτρωμα του διαλεκτικού υλισμού που θέλει τα πάντα, ακόμα και τις ζωές των ανθρώπων, καύσιμο προϊόν στην “πορεία για τον σοσιαλισμό” (βλ. σχετικές δηλώσεις του πρώην υπουργού Πολιτισμού Αριστ. Μπαλτά). Αλλά η υπόθεση των ΜΜΕ είναι μια παλιά επιδίωξη των υψηλόβαθμων στελεχών της σημερινής κυβέρνησης της οποίας οι προσπάθειες φούντωσαν μετά το φιάσκο με τις τηλεοπτικές άδειες και την έβαλαν κακήν κακώς σε μια διαδικασία “να πάρει το αίμα της πίσω”. “Δεν υποφέρετε περισσότερο από άλλους κλάδους”, είχε πει ο πρωθυπουργός από τη ΔΕΘ προς τηλεοπτικούς δημοσιογράφους που αγωνιούσαν για τις θέσεις εργασίας τους, δημιουργώντας την εικόνα στην κοινή γνώμη ότι επεδίωκαν προνομιακή αντιμετώπιση σε σχέση με άλλους εργαζόμενους και όχι να προφυλάξουν τις ζωές τους από τις συνέπειες της αντισυνταγματικής, όπως αποδείχτηκε, διαδικασίας που επέβαλε η κυβέρνηση. Αλλά και τώρα στελέχη της κυβέρνησης έδειξαν με τον πιο επίσημο τρόπο την κρυφή τους ικανοποίηση για το επικείμενο κλείσιμο του ΔΟΛ, ξεπερνώντας τα όρια ακόμα και του νομιμοποιημένου κανιβαλισμού.

Η στρεβλή εικόνα που έχουν στελέχη της κυβέρνησης για την πανανθρώπινη αλήθεια, όχι μόνο της Αριστεράς, αλλά και όλου του σύγχρονου μετα-διαφωτιστικού πολιτισμού, την ισότητα, είναι αυτή που ευθύνεται για μεγάλο μέρος της σημερινής απαξίωσης της πολιτικής ή ακόμα και για την άνοδο ακραίων εθνικιστικών ανοησιών, τύπου Σώρρα. Και, σίγουρα, δεν είναι μόνο ελληνικό το φαινόμενο. Ισότητα δεν σημαίνει κατάργηση της ατομικότητας βάσει ολοκληρωτικών πρακτικών και ισοπεδωτικών λογικών. Ελευθερία και ισότητα στον ευρωπαϊκό κόσμο σημαίνει ότι όλοι αποδέχονται πως το αντίθετο της δικής τους αλήθειας είναι μια άλλη αλήθεια…

Ζωγραφική: Π.Τέτσης/Λαϊκή αγορά