Δ’ Ελληνική Δημοκρατία

«Ομπρός, να γίνουμε ο τρανός στρατός που θα νικήσει, σ’ Ανατολή και Δύση, το μαύρο φίδι, ομπρός!»
 Α. Σικελιανός/ Το πανανθρώπινο εμβατήριο της Ελλάδας

Υπάρχουν ορίζοντες και προοπτικές; Δύσκολο το ερώτημα και εξίσου δύσκολη η απάντηση. Επιφανειακώς, ενδεχομένως και ουσιαστικώς, αυτή η χώρα έχει τελειώσει. Και δεν είναι τόσο η οικονομική χρεοκοπία που την έχει αποπερατώσει όσο η πτώχευση των εθνολογικών αξιών της, η αποκοπή από την ιστορική της συνέχεια και ο συνεχώς αυξανόμενος πληθυσμιακός της μαρασμός.

Κι ενώ η Ελλάδα «δεν δημιουργεί, δεν πραγματοποιεί τίποτε το όμορφο, δεν επιδιώκει τίποτε το μεγάλο», για να θυμηθώ τον Θεοτοκά, σχεδόν σύμπας ο πολιτικός της κόσμος έχει βυθιστεί στα λασπόνερα των συμφερόντων, με τις τηλεοπτικές άδειες, ως να είναι το υπ’ αριθμόν ένα υπαρξιακό πρόβλημα της χώρας. Κι από κοντά στον κομματικό κατήφορο, η πλειονότητα (;) ενός λαού που εξακολουθεί να μετρά τους ταγούς και το συμφέρον του με το υποδεκάμετρο του πεζοδρομίου, της μιζέριας και του λαϊκισμού…

Ευθέως: η «Αριστερά» της θεωρίας, που ποτέ δεν έμαθε από τα λάθη της, αρνούμενη μονίμως να ερμηνεύσει την κάθε εποχή, απέτυχε παταγωδώς στην πράξη, προδίδοντας τους εντίμους θιασώτες της – σε άλλο επίπεδο αυτή τη φορά. Το ίδιο αδιόρθωτη παραμένει και η «Δεξιά», διαρκώς προσκολλημένη στο παθογόνο μεταπολιτευτικό παρελθόν – εαυτό της, δίνοντας την εντύπωση του αρχιφύλακα συμφερόντων.

Προδίδοντας και αυτή με τη σειρά της τους εντίμους υποστηρικτές της. Ο ΣΥΡΙΖΑ απογοητεύει και η Νέα Δημοκρατία αποκαρδιώνει…

Ευθέως: αν και ο ορίζοντας είναι μαύρος, για να επανέλθω στον Θεοτοκά, «η στιγμή αυτή είναι μια θαυμάσια στιγμή»! Η ελπίδα θα έρθει από την απελπισία, το μέλλον από το μηδέν. Το χώμα αυτό είναι σφραγισμένο από τα βήματα των θεών και των ηρώων, κατά τον Μυριβήλη. Δεν πρέπει να χαθεί. Μια εθνεγερσία απαιτείται. Μια θαρραλέα υπέρβαση. Τον δρόμο μας δείχνει το έπος του ’40 και οι διανοούμενοι της εποχής: «ζητούμε την εισφορά των ψυχών, την επανάσταση των συνειδήσεων για έναν καινούργιο πνευματικό Μαραθώνα».

Ευθέως: ας πορευτούμε στην Δ’ Ελληνική Δημοκρατία, αφήνοντας πίσω το πλήθος των θεωριών που μας έχουν πλημμυρίσει, που απλώς συντηρούν τον μαρασμό της Ελλάδος. Ας ανεύρουμε τους οδοδείκτες μας μέσα από τη δημοκρατία, με αστική διανόηση. Μέσα από τους οικουμενικούς σηματωρούς μας: την κλασική παιδεία, τις λαϊκές παραδόσεις, την Eπανάσταση του ’21 και την Ορθόδοξη πίστη μας. Αυτή τη φορά δεν πρέπει να μετρηθούμε, αλλά να ζυγιστούμε. Να εντοπίσουμε τους βαρυσήμαντους. Αυτούς που διαθέτουν εγνωσμένα το στοιχείο της δικαιώσεως, του πατριωτισμού και της παιδείας, συνιστώντας «κεφάλαιο». Όλα ετούτα, προφανώς, εάν οι Έλληνες επιθυμούν να περισώσουν το γενέθλιο πρωτόχωμά τους…