«Ηγεμονία» με ημερομηνία λήξεως;

Κι όμως, αν και έχουν περάσει τρεις μόνο μήνες από τις εκλογές του Σεπτεμβρίου, η κυβέρνηση έχει ήδη χάσει την (όποια) περπατησιά της και η κυβερνητική πλειοψηφία στη Βουλή τίθεται υπό αμφισβήτηση, μετρώντας κιόλας απώλειες. Ο δε κ. Τσίπρας, παρόλο που παίζει δίχως αντίπαλο, φέρεται να συνομιλεί με τον Βασίλη Λεβέντη για να παραμείνει στην εξουσία.

Από τον Ηλία Δημητρέλλο*

Ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ, παρά τα περί αντιθέτου θρυλούμενα και τις βαθυστόχαστες αναλύσεις «ειδικών», ούτε ακτύπητος είναι, ούτε έχει επιβάλει πολιτική ηγεμονία. Τουλάχιστον προς το παρόν. Έχει καταφέρει μεν να κερδίσει απανωτές εκλογικές μάχες σε ένα μόλις χρόνο, αλλά σε κάθε αναμέτρηση ήταν το απόλυτο φαβορί, οι δε εκάστοτε κύριοι αντίπαλοί του (Σαμαράς – Μεϊμαράκης) γνώριζαν εκ των προτέρων ότι δεν είχαν καμία τύχη να νικήσουν.

Εξάλλου, και μόνο το γεγονός ότι οι νίκες αυτές επιτεύχθηκαν εντός πολύ μικρού χρονικού διαστήματος και όχι σε βάθος χρόνου, δεν μπορούν να θεωρηθούν ως απόλυτες νίκες, βεβαιωτικές της μακροχρόνιας κυριαρχίας του κ. Τσίπρα. «Προϊόν» της οικονομικής κρίσης και των Μνημονίων αποτελεί και ο ίδιος, απομένει δε να φανεί η ημερομηνία λήξεως.

Έτσι, ο πρωθυπουργός καλείται το επόμενο διάστημα να διαχειριστεί τις αντιδράσεις της Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ επιβάλλοντάς της να ψηφίσει μέτρα, όπως το νέο ασφαλιστικό και η αναμόρφωση του φορολογικού, τα οποία οι κυβερνήσεις ΝΔ-ΠΑΣΟΚ ούτε που τόλμησαν να σκεφτούν ότι είναι σε θέση να τα περάσουν από τη Βουλή, χωρίς να καεί η Αθήνα.

Ο κ. Τσίπρας καλείται λοιπόν να αντιμετωπίσει πρώτα απ’ όλα τον προηγούμενο εαυτό του, όταν ως αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης κατηγορούσε τους τότε κυβερνώντες ότι «πίνουν το αίμα του λαού» και «ξεπουλάνε την Ελλάδα στους δανειστές», υποσχόμενος συνάμα τα πάντα σε όλους. Σήμερα ο κ. Τσίπρας θα πρέπει να εξηγήσει, και μάλιστα στον σκληρό πυρήνα των ψηφοφόρων του, γιατί πρέπει να επιβληθούν νέα φορομπηχτικά μέτρα, να μειωθούν έτι περαιτέρω οι συντάξεις και να (ξε-)πωληθεί δημόσια περιουσία, όπως κατηγορείται ότι προσφάτως έπραξε μηδενίζοντας την αξία των μετοχών των ελληνικών τραπεζών, για τη διάσωση των οποίων οι Έλληνες φορολογούμενοι έχουν καταβάλει δεκάδες δισ. τα τελευταία χρόνια στις δύο προηγούμενες ανακεφαλαιοποιήσεις.

Είναι πολύ δύσκολο να καταφέρει να περάσει αλώβητος αυτά τα μέτρα. Σχεδόν αδύνατο. Δεν φαίνεται μάλιστα να το επιθυμεί κιόλας, γι’ αυτό αναζητά συνενόχους. Χρειάζεται όμως «μαξιλάρακια», γι’ αυτό και «ξεπέφτει» παρακαλώντας τον κ. Λεβέντη να του προσφέρει σανίδα σωτηρίας. Γνωρίζει όμως πολύ καλά ότι μόνο με τους βουλευτές της Ένωσης Κεντρώων δεν νομιμοποιείται να ψηφίσει αυτά τα μέτρα και να παραμείνει στην εξουσία. Χρειάζεται και τις ψήφους των παραδοσιακών κομμάτων, και κυρίως της ΝΔ. Φαίνεται όμως ότι υπάρχουν και στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης στελέχη που φλερτάρουν με μια κυβερνητική συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ, προσβλέποντας σε υπουργεία, οφίτσια, μοίρασμα της εξουσίας. Θρυλείται μάλιστα ότι προς αυτήν την κατεύθυνση πιέζει και ο ξένος παράγοντας.  
Ο κ. Τσίπρας δεν είναι λοιπόν παντοδύναμος, κερδίζοντας εκλογικές αναμετρήσεις, καθώς οι αντίπαλοί του ήσαν εν πολλοίς περιορισμένων δυνατοτήτων. Τουλάχιστον προς το παρόν.

Δεν πρέπει να ξεχνάμε επίσης ότι μετά το πρώτο Μνημόνιο ο πολιτικός χρόνος έχει συμπυκνωθεί σε τέτοιο βαθμό, ώστε ιστορικά κόμματα και λαοπρόβλητοι πολιτικοί εξαφανίζονται εν μία νυκτί (βλ. Γ. Παπανδρέου, και μύριους όσους άλλους πολιτικούς, ΠΑΣΟΚ), χωρίς να λείψουν σε κανέναν, ενώ νέα κόμματα πρωταγωνιστούν από το πουθενά (ΣΥΡΙΖΑ, Χρυσή Αυγή, ακόμη και το Ποτάμι).
Ουδείς αναντικατάστατος, λοιπόν, οπότε ουδείς δύναται να προβλέψει σήμερα ποια θα είναι η πολιτική κατάσταση του χρόνου τέτοια εποχή και ποιος θα πρωταγωνιστεί σε αυτή. Ουδείς δύναται να προεξοφλήσει αν θα έχουμε τον ίδιο πρωθυπουργό την άνοιξη…

Φωτό: Γιάννης Λιάκος/Αθήνα 2015.Χριστουγεννιάτικος διάκοσμος στη στοά Σπυρομήλιου