Με την πλάτη στον τοίχο

Ο πρωθυπουργός έκαψε γρήγορα πολλά «χαρτιά», πολύ απλά γιατί δεν έπαιρνε αποφάσεις γρήγορα. Και όταν δεν παίρνεις αποφάσεις σε κρίσιμες στιγμές τα χειρότερα έρχονται
 

H πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού… Πόσες φορές δεν το έχετε διαβάσει άλλωστε σε κείμενα και πολιτικά άρθρα. Βαθειά στο καλοκαίρι είμαστε και έχουν γίνει τόσα πολλά από τις εκλογές του Ιανουαρίου που ο καλύτερος σεναριογράφος δεν θα μπορούσε να τα φανταστεί και να τα γυρίσει σε μια ταινία θρίλερ… Η χώρα βαδίζει στα χνάρια ενός νέου Μνημονίου, ας το παραδεχτούμε και να μην βλέπουμε το δένδρο αλλά το δάσος. Πάνε και τα σκισίματα, πάει και η κατάργηση των εφαρμοστικών νόμων, πάνε όλα… Μέσα σε ένα μήνα, τον Ιούλιο, η κυβέρνηση, μια αριστερή κυβέρνηση κλήθηκε να βάλει τη σφραγίδα της σε πολύ σκληρά μέτρα. Κάνω μια σύντομη αναδρομή και πάω λίγο πίσω πριν από τις εκλογές, με τον Αλέξη Τσίπρα να δηλώνει στο ΒΗΜΑ. «Η αποκατάσταση της κοινωνικής δικαιοσύνης, η εδραίωση του αισθήματος δικαίου, ισονομίας και ισοπολιτείας, η κοινωνική συνοχή, η ανθρωπιά και η αλληλεγγύη όπως και η προάσπιση των εθνικών συμφερόντων. Η νίκη του ΣΥΡΙΖΑ θα απελευθερώσει θετική ενέργεια σε όλη τη χώρα». Δεν ξέρω πόσοι αισθάνεστε ένα αίσθημα δικαίου, εγώ δεν το αισθάνομαι πάντως! Υπάρχει και το περίφημο πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης, όπως ίσως κάποιοι να θυμούνται παλαιότερα και το πρόγραμμα των 100 ημερών του Γ. Παπανδρέου. Τι από τα δυο εφαρμόστηκε; Τίποτα…

Δύσκολη λοιπόν η τέχνη της πολιτικής στην πράξη και ανέξοδη στα λόγια! Θυμάμαι επίσης τα λόγια του πρωθυπουργού, ενός νέου ανθρώπου, ιδιαιτέρως συμπαθούς ανεξαρτήτως πολιτικών πεποιθήσεων… «Αλλάζουμε την κυβερνητική δομή, φτιάχνουμε ένα πραγματικά μικρό και ευέλικτο σχήμα με 10 μόνο υπουργεία. Μειώνουμε τον αριθμό των μετακλητών υπαλλήλων, της στρατιάς που σέρνουν μαζί τους οι υπουργοί. Εμπιστευόμαστε τη δημόσια διοίκηση και δεν κουβαλάμε μαζί μας κομματάρχες. Προχωράμε σε κατάργηση των προνομίων της εξουσίας». Τώρα αν σε έξι μήνες γέμισαν τα υπουργεία γνωστούς και φίλους τι πειράζει; Μα θα μου πείτε οι καινούργιοι δεν θα έχουν τους «ανθρώπους» τους; Και οι παλιοί αυτό έκαναν 40 χρόνια. Μα αυτό θέλει ο κόσμος κάποια στιγμή, να σταματήσει η ανακύκλωση των ρουσφετιών, ο γνωστός του γνωστού τον γνωστό… Ο κ. Τσίπρας επειδή ρωτήθηκε, προφητικά δεν ξέρω να σας πω, τοποθετήθηκε προεκλο¬γικά και για τις τράπεζες…

«Οι καταθέτες μπορούν να είναι ήσυχοι ότι ακόμα και μια επίπονη και μακρά διαπραγμάτευση δεν θα έχει αντίκτυπο στη διαθεσιμότητα των καταθέσεών τους». Και όμως δεν ξέρω για τις καταθέσεις ακόμη, αν θα «κουρευτούν» ή όχι, όπως έγινε στην Κύπρο, αλλά τα capital controls μπήκαν δυναμικά στη ζωή του Έλληνα καταθέτη και θα περάσουν μήνες πολλοί για να τα ξεχάσουμε… Οι απλές αναφορές έγιναν για να μην ξεχνάμε πού ήμασταν και πού πάμε. Φυσικά δεν είμαι με το Μνημόνιο, ποιος το θέλει άλλωστε… Όμως το περίφημο ΟΧΙ του λαού, η διαπραγμάτευση, οι εκβιασμοί των εταίρων, να το δεχτώ, η Ευρώπη των αγορών και όχι της αλληλεγγύης, να το δεχτώ, έφεραν και τρίτο Μνημόνιο στη χώρα. Και δυστυχώς πολλές φορές στη ζωή το αποτέλεσμα μετράει.

Ο πρωθυπουργός έκαψε γρήγορα πολλά «χαρτιά», πολύ απλά γιατί δεν έπαιρνε αποφάσεις γρήγορα. Και όταν δεν παίρνεις απόφαση σε κρίσιμες στιγμές τα χειρότερα έρχονται. Έως τώρα είδαμε και ότι ο ΣΥΡΙΖΑ παραμένει ένα κόμμα με τάσεις και απόψεις. Δημοκρατικό θα πείτε, βεβαίως, αλλά κάποιος άλλος θα πει. Η ενότητα δεν υπάρχει!

Μακάρι να διαψευστώ… Μακάρι σύντομα το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ να εφαρμοστεί, έστω και υπό την «μπότα ενός Μνημονίου». Διαφορετικά, χωρίς πρωτοβουλίες και «επαναστατικές λύσεις» ουσίας και όχι επικοινωνίας, ο Αλέξης Τσίπρας θα βρεθεί με την πλάτη στον τοίχο και δεν θα φταίνε μόνο οι άλλοι.